In Indonesië kan alles!

Selamat soreh!

Het is vandaag alweer een week geleden dat we uit Nederland vertrokken en wat valt er al veel te vertellen! Tessa en ik houden allebei een dagboek bij, dat heb ik er nu maar even bij gepakt;) Ik zal bij het begin beginnen.

Na een hele lange reis (tussenstop in Kuala Lumpur, overstap in Jakarta, tussenstop in Makassar) komen we zaterdag 12 september om 07:30 uur lokale tijd aan op Ambon. We worden heel hartelijk en gastvrij ontvangen door het gezin waar we de komende tweeëneenhalve maand zullen verblijven.

Op de weg van het vliegveld naar het bergdorp Kusu Kusu (onze 'woonplaats' op Ambon) kijken we onze ogen uit. Overal rijden scooters en gekleurde busjes. Later horen we dat deze busjes 'angkots' zijn en deel uitmaken van het openbaar vervoer van Ambon. Ook de scooters dienen als taxi en worden 'ojeks' genoemd. De belijning op de weg en verkeersregels worden flexibel gehanteerd. Als je iemand wilt inhalen, ga je gewoon over de (soms doorgetrokken)streep. Komt er op dat moment een tegenligger aan? Och dan toeter je toch even. Geen probleem. Een helm op als je op de scooter zit? Ja, in de stad zeker, maar in de bergen wordt niet gecontroleerd dus daar is het niet nodig. Kinderen gaan hier soms met drie of vier tegelijk achterop een scooter of ze zitten met z'n twintigen achter in de open laadbak van een auto terwijl deze over steile weggetjes rijdt.

Een ander bijzonder straatbeeld zien we midden in de stad Ambon. Tessa en ik zien koeien aangelijnd liggen bij een gebouw. Aan de andere kant van het gebouw staan allemaal kraampjes met vlees... Als we dit thuis vertellen blijkt dit inderdaad te zijn wat we dachten, dit is het slachthuis. Het vlees wordt hier über vers verkocht!
Op straat worden we continu aangesproken. Buleh! Buleh! (blanke buitenlander), Mister! (Ongeveer het enige woord dat mensen hier kennen in het Engels, jammer dat we geen mannen zijn..). Ook willen mensen graag met ons ope de foto.. Maar als we groeten en lachen vindt iedereen dit prima. Alle mensen zijn hier erg vriendelijk over het algemeen.

Iets anders waar Tessa en ik even aan moesten wennen is het begrip 'tijd' op Ambon. Het is natuurlijk zeven uur later dan in Nederland, dus we zijn vaak aan het omrekenen. Maar buiten dat is de tijd hier rekbaar, of van elastiek zoals ze dat hier noemen (jam karet). Een half uur later dan afgesproken is geen probleem. Dit heeft ook voordelen. Er zijn namelijk geen busstijden, dus we hebben nooit stress of we wel op tijd bij de angkot zijn. Als je met de angkot wilt, ga je aan de doorgaande weg staan en wacht totdat er een angkot langs komt. Dit duurt nooit lang en als we toch eens wat langer moeten wachten is dat ook geen probleem, dan zijn we gewoon iets later op de plaats van bestemming.

Elke keer als we thuis iets vertellen waar we ons over hebben verbaasd, krijgen we te horen: in Indonesië kan alles! Nou daar zijn we inmiddels achter;)

Oké, nu dan iets over het 'doel' van onze reis, het werk. Sinds dinsdag gaan we elke morgen naar een school voor speciaal onderwijs. Wauw, wat gaat het hier anders dan in Nederland! De lokaaltjes zijn erg klein en de kinderen krijgen les in groepjes van 2-4 kinderen. Soms krijgen in het L-vormige lokaal wel drie groepjes tegelijk les, elk groepje met een eigen juf. Bij niet alle kinderen is duidelijk wat er precies aan de hand is. Ook vertellen de juffen dat ze zich met sommige kinderen eigenlijk geen raad weten. Wel valt meteen op dat de juffen enorm positief en liefdevol zijn, heel erg leuk om te zien!
Tessa en ik observeren deze week op deze school en gaan dan een plan bedenken om voor te stellen aan de juffen. Over dit plan moeten we nog even goed nadenken..

Iets anders waar we meteen mee zijn begonnen, zijn de Engelse lessen. Dit doen we samen met meiden die in Ambon Engels studeren (of Engels hebben gestudeerd). Op dinsdag geven we les in Batu Gantung (een dorp tussen Kusu Kusu en Ambon-stad) en op woensdag en donderdag hebben we twee groepen in Kusu Kusu. Wat zijn deze kinderen gemotiveerd! De jam karet is hier absoluut niet aan de orde. Soms zijn de kinderen al een uur voordat de les begint bij het gebouw. Ze komen ons al tegemoet lopen; kaka Tessa!! kaka Lisa!! Heel erg leuk!

Inmiddels is het hier al 22 uur geweest. Morgen gaat de wekker weer om 6:15 uur, dus ik vind het bijna mooi geweest voor vandaag. Ik zal proberen over een niet al te lange tijd een volgende update te plaatsten;)

Liefs Lisanne